“

สุดเขต ณ เส้นขอบฟ้า 

จรดธาราและท้องนภาอันกว้างใหญ่

เสมือนกายและใจของผู้มาเยือน

ความพร่าเลือนของสิ่งที่ปกคลุมจะหายไป

เรื่องราวและตำนานครั้งใหม่จะปรากฎ

”

 

ท่ามกลางคลื่นทะเลที่รุนแรง เรือลำหนึ่งกำลังมุ่งหน้าไปยังเป้าหมาย ที่ใดสักแห่ง …

 

“ใกล้จะถึงแล้วล่ะองค์หญิง” เซียร์ชา พูดขึ้นพลางเดินเข้ามาใกล้โซน่า 

 

“เรียกโซน่าก็พอแล้วค่ะ หนูยังไม่ชินกับคำนี้เท่าไหร่ จะอย่างไร 

หนูก็เป็นคนพื้นธรรมดาคนหนึ่งได้เช่นกันนี่นะ”

โซน่าหันกลับมาตอบเซียร์ชา 

ดูเหมือนว่าช่วงเวลาไม่นาน ก็สามารถทำให้ทั้งสองสนิทกันขึ้นได้บ้าง

 

โซน่าหันไปมองทุกคนบนเรือ ด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่น

ในขณะนี้ ดูเหมือนทุกคนกำลังจ้องมองมาที่เธอ

ดวงตาสีเงินของพวกเขาส่องประกาย ยิ่งเป็นสิ่งย้ำเตือนการมีอยู่

และเรื่องราวของ XUNIC

​

ดินแดนลับแล

ดินแดนในความทรงจำของเธอ

 

ขอบคุณทุกคนนะคะที่พาโซน่ามาที่นี่ ตามหาความจริง ที่ตัวโซน่าเองก็ไม่มั่นใจ  

เราอาจจะเพิ่งเจอกันได้ไม่นาน แต่โซน่าสัมผัสได้ถึงความรัก ความเป็นห่วง 

และความรู้สึกดี ๆ ของทุกคนตลอดเวลา 

ตอนนี้ได้เวลาแล้ว โซน่ากำลังจะกลับไปยังบ้าน กลับไปตามหาความทรงจำและเรื่องราวของพวกเรา

 

“ไปกันเถอะค่ะ !”

หลังโซน่าพูดจบ เซียร์ชาและผู้คนบนเรือ ต่างย่อตัวลง

เพื่อแสดงความเคารพให้กับบุคคลที่พวกเขาเชื่อว่า คือเจ้าหญิง

และว่าที่จักรพรรดินีคนต่อไปของพวกเขา

 

“อ้ะ ไม่ต้องย่อแบบนั้นก็ได้ค่ะ ! โซน่าไม่ชินเลย แค่ปรบมือแบบปกติก็พอแล้วค่าาาาาา”

เธอพูดปนขวยเขิน ก่อนจะตั้งสติแล้วหันมองลงไปยังมหาสมุทร

 

“เอาล่ะค่ะ โซน่าจะไปแล้วนะคะ !”

สิ้นเสียง โซน่าก็กระโดดลงไปในน้ำ พร้อมกับอุปกรณ์ดำน้ำที่เตรียมมา

เซียร์ชาและเหล่าผู้คนบนเรือเห็นดังนั้น ต่างก็พากันกระโดดลงน้ำตามไป

 

ดูเหมือนการฝึกซ้อมว่ายน้ำกับโฮคุจะได้ใช้งานจริงจังเสียที

.

.

แต่นั่นอาจจะไม่ใช่กับการดำน้ำ ในครั้งนี้ …

 

ด้วยคลื่นน้ำที่รุนแรง และเหตุการณ์บางอย่าง ทำให้อุปกรณ์ดำน้ำของโซน่ามีปัญหา

 

“ถอดมันออกได้เลย ท่านไม่จำเป็นต้องใช้มัน”

เสียงกระซิบดังขึ้น ทำให้โซน่าตกใจ และพยายามมองหาต้นทางของเสียง

 

ดูเหมือนว่าใต้ท้องทะเลนี้ จะมืดสนิท มองไม่เห็นสิ่งใดเลย …

 

“พวกเราอยู่ที่นี่” 

“ท่านกลับมาแล้ว”

“ได้ยินไหม”

“ข้างล่างนี่”

“ผู้ถูกเลือก”

“รัชทายาท … ท่านกลับมา”

 

เสียงที่หลากหลายรูปแบบ ดังก้องอยู่ในหัวของโซน่า และดังขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไม่หยุดหย่อน

 

โซน่าพยายามตั้งสติ และพยายามมองหาคนอื่น ๆ แต่เธอกลับไม่พบใคร หรือสิ่งใด ๆ อยู่รอบตัวเลย

ทั้งหมดมีเพียงความว่างเปล่า และท้องน้ำไกลสุดสายตา 

 

ด้วยเสียงกระซิบมากมายที่ดังอยู่ในหัว กระแสน้ำที่รุนแรงและความตื่นตระหนก

ทำให้เธอจมน้ำและเริ่มร่วงหล่น จมลงไปยังเบื้องล่าง

​

ET’ DEM 

TIGURS … TIGURS … TIGURS

 

“จงตื่นขึ้น”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น มันกังวานกลบเสียงกระซิบต่าง ๆ ให้หายออกไป

เสียงนั่นคือเสียงของที่ปรึกษาของจักรพรรดินี กำลังสื่อสารผ่านคลื่นทะเลที่รุนแรงนี้

 

โซน่าดูเหมือนจะได้สติขึ้นเล็กน้อย

 

ท้องทะเลจะเป็นของพวกเราเสมอ พวกเขาก็เช่นกัน … กล่าวตามข้า …

 

ET’ DEM

EPI’ SEM NIMOD SU AM

 

โซน่าพยายามเปล่งคำพูดนั้นตาม แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งยังทำให้เธอสำลักน้ำกว่าเดิมด้วย

 

“ตั้งสติ และต้องรู้สึกถึงการสั่นไหวของคลื่นทะเล …”

 

สร้อยของโซน่าเริ่มสั่นระรัว และส่องแสงออกมาเล็กน้อย

โซน่าค่อย ๆ รวบรวมสติครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะกล่าวเสียงเป็นคลื่นแผ่ออกไปในท้องทะเล

 

ET’ DEM

EPI’ SEM NIMOD SU AM

 

สิ้นคลื่นเสียงของโซน่า เกิดการสั่นไหวในท้องทะเลขึ้น

 

โซน่าลืมตาขึ้น ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีเงิน 

และดูเหมือนว่าตอนนี้ เธอจะสามารถหายใจใต้น้ำได้แล้ว

 

วาฬเพชฌฆาตตัวใหญ่ว่ายเข้ามาหาเธอ เขาจ้องมองเธออยู่สักพัก เหมือนกำลังจะสื่อสารอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะเบี่ยงตัวให้โซน่าสามารถจับที่ครีบได้ ครีบของเขามีเกราะสีทองซึ่งประดับด้วยการสลักทรงข้าวหลามตัดอยู่ด้วย

 

โซน่ามองด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนที่จะจับไปที่ครีบเพื่อให้วาฬเพชฌฆาตพาเธอไปยังเป้าหมายเบื้องล่าง ความรู้สึกนี้ดูคุ้นเคยอย่างประหลาด …

 

โซน่าเดินทางลงมาเบื้องล่าง ใต้ทะเลลึก

ลึกลงไป …

ลึกลงไปเรื่อย ๆ …

 

จู่ ๆสร้อยคอของเธอขยับชี้ไปด้านหน้าเหมือนกำลังบอกทาง

ด้านหน้าแห่งนั้นมีแสงสีฟ้าส่องอยู่รำไร อยู่ไม่ไกล

 

วาฬเพชฌฆาตหยุดนิ่งและเหวี่ยงตัวเล็กน้อย เพื่อส่งโซน่าให้ไปต่อด้วยตัวเอง

โซน่าหันมาขอบคุณ และพบว่าวาฬเพชฌฆาตกำลังแสดงความเคารพเธออยู่เช่นกัน ก่อนจะว่ายหายไป

 

“เอวา โซเนีย ซูนิ คา ทริกซ์”

เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น

 

“เอวา …”

โซน่าพยายามจะสื่อสารกลับ แต่ไม่สามารถจำชื่อของเขาได้

“WALA JIH CA’ LES อีกไม่นาน ท่านจะจำได้เอง …”

“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน ข้าจะพาท่านไปเอง”

 

เขาส่งยิ้มอันเป็นมิตรให้ก่อนจะว่ายนำทางไป

โซน่าว่ายตามไปในทันที พร้อมกับสร้อยที่ดูเหมือนจะชี้ไปยังทิศทางเดียวกัน 

 

มันเริ่มส่องแสงสว่างขึ้นเรื่อย ๆ 

 

ทั้งสองว่ายต่อมาจนเข้าใกล้กับคริสตัลขนาดใหญ่ ที่บัดนี้ยังคงหมุนและส่องแสงสว่างออกมา

 

“คริสตัลขนาดใหญ่นี้เรียกว่า ลาโทรพี (LATROPI) ที่ชาวเมืองเชื่อว่า ผู้ที่ถูกเลือก

จะสามารถเดินทางไปยังดินแดนบรรพชน หรือดินแดนลึกลับแห่งอื่นได้

ด้วยพลังของคริสตัลที่เปรียบเสมือนประตูเชื่อมระหว่างดินแดนต่าง ๆ เข้าด้วยกัน

สิ่งนี้เป็นแหล่งพลังงานของพวกเราชาวซูนิค และเปรียบเสมือนหัวใจของพวกเรา …”

 

“ผู้ปกครองเท่านั้นจึงจะใช้พลังของมันได้

คนสุดท้ายที่ได้ใช้พลังต้องห้าม ก็คือจักรพรรดินี ทำให้เธอประสานรวมกับคริสตัลนี้”

เขาพูดพลางมองไปที่คริสตัล แม้แสงจากคริสตัลจะสว่างเพียงใด ก็ไม่ได้ทำให้ทั้งสองตาพร่าเลือนแต่อย่างใด

 

โซน่าเข้าไปใกล้คริสตัลมากขึ้น แสงจากคริสตัลทำให้เธอมองเห็นสิ่งต่าง ๆ ทั้งบริเวณ ทั้งชาวเมือง อาคารต่าง ๆ รวมไปถึงเหล่าสิ่งมีชีวิตมากมายในบริเวณ

 

“เหล่าสิ่งมีชีวิตใต้น้ำนี้จะเป็นมิตรกับท่านเสมอ”

 

“ท่านสามารถช่วยเหลือทุกคนให้กลับมา คืนเรื่องราวต่างๆ และความทรงจำของทุดคนกลับมาได้ เพียงแค่ท่านใช้พลังจากสิ่งนี้ แต่นั่นอาจจะแลกมากับหลายสิ่งเช่นกัน”

 

วาลา ว่ายเข้ามาใกล้โซน่ามากขึ้น สายตาของเขาดูจริงจังขึ้นมากกว่าที่เคยเป็น

 

“ท่านพร้อมจะเสี่ยงหรือไม่ ?”

เขาผายมือไปที่คริสตัล และจ้องมองมาที่โซน่า

 

โซน่าสีหน้าดูกลัวและกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“แต่ ข้าไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ข้าไม่เคย และไม่สามารถใช้พลังนี้ได้”

 

“หลับตาและฟังเสียงของมัน เสียงกระซิบจากคริสตัลนี้จะบอกท่านเอง

ถึงเวลาที่ท่านต้องเลือกแล้ว …”

​

…

..

.

 

โซน่าหลับตาและตั้งใจฟังเสียงรอบตัว

แต่ก็ยังไม่ได้ยินเสียงใด ๆ เลย มีเพียงความเงียบและความว่างเปล่า

 

“ทำไมกันนะ”

 

โซน่าเริ่มร้อนรนและถอยออกมาจากคริสตัล 

สีหน้าของเธอกังวลเป็นอย่างมาก

 

แสงของคริสตัลส่องสว่าง และค่อย ๆ หรี่ลง เป็นจังหวะเหมือนการเต้นของหัวใจ

 

“เป็นหนึ่งเดียวกัน”

 

“เสียงจังหวะของหัวใจท่าน และคริสตัลลาโทรพี จะต้องผสานรวมกัน”

 

“ปล่อยวางเรื่องราวต่าง ๆ และให้เสียงที่กังวาลในใจ ประสานไปกับจังหวะรอบตัว

 

ทำให้จิตใจให้สงบและรับฟังจังหวะรอบตัว

นั่นคือ ท่องทำนองแห่งท้องทะเล … ”

 

โซน่าตั้งสติและหลับตาอีกครั้ง ควบคุมการเต้นของหัวใจ และคลื่นจังหวะรอบตัว

 

เธอค่อย ๆ ยื่นมือไปสัมผัสกับคริสตัล 

มือของเธอหายเข้าไปในคริสตัลเหมือนการยื่นมือเข้าไปในผิวน้ำ 

 

เกิดแสงวาบสีขาวขึ้น

 

โซน่ารู้สึกเหมือนโดนดูด ฉีกกระชากไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วและรุนแรง

 

เธอสัมผัสและรับรู้ ถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น

 

ช่วงเวลา

ความรัก 

ความสุข

ความทุกข์

ความเจ็บปวด 

ความทรงจำต่าง ๆ

สัมผัสถึงวินาทีแรกที่ลืมตา 

 

บทเพลงแรกที่ขับขาน

โฉมหน้าของบุคคลแรกที่เธอเคยเห็น

 

MU NE’ MON CID

“เอ่ยนามของเจ้าอีกครั้ง …” เสียงปริศนาดังขึ้น

 

โซน่าที่กำลังรับรู้เรื่องราว และการฟื้นคืนความทรงจำต่าง ๆ 

มันมากมายและท่วมท้นจนทำให้เธอไม่สามารถประคองตัวเองได้ 

ร่างกายของเธอเหมือนกำลังจะแหลกเป็นเสี่ยง ๆ 

 

แสงสีเงิน

เส้นขอบฟ้า

ผงสีรุ้ง

การบรรจบ

ท้องทะเล

 

เธอรู้สึกเหมือนกับเป็นทุกสิ่ง 

เป็นหนึ่งเดียวกับทุกอย่างรอบตัว

 

โซน่าพยายามจะขยับร่างกาย และตอบกับเสียงนั้นไป ..

แต่ไม่สามาถทำได้ เธอไม่สามารถขยับร่างกายใด ๆ ได้ 

น้ำตาของเธอค่อย ๆ ไหลออกมา

 

“ใช้ความรู้สึก และคิดสิ่งนั้นออกมาเป็นทำนอง”

“ท่วงทำนองของพวกเรา”

 

XUNI CA’ TRIX

 

โซน่าตั้งสติอีกครั้ง

หยุดนิ่งทุกสิ่ง และปล่อยให้ทุกสิ่งไหลผ่านตัวเธอไป 

 

ทุกสิ่งทุกอย่าง …

ทุกความรู้สึก …

 

“เอ่ยนามของเจ้าอีกครั้ง แม่หนูน้อย”

เสียงปริศนาดังขึ้นอีกครั้ง

 

“XONIA ZUNI CA’ TRIX”

เธอเปล่งทำนองของชื่อออกมาโดยไม่ต้องขยับร่างกายใด ๆ 

 

ทันใดนั้น ทุกอย่างก็หยุดนิ่งไป …

 

โซน่าตื่นขึ้นบนสถานที่หนึ่ง

ที่ที่คุ้นเคย และเหมือนเธอจะเคยมาที่นี่บ่อยครั้ง …

 

“ณ ผิวน้ำที่ราวกับกระจกใส

เส้นขอบฟ้าไกลออกไปยังเบื้องหน้าสุดสายตา

เหล่าดวงดาราพร่างพราวประกายแสงระยิบ”

 

ที่เบื้องหน้าของเธอ โซน่าพบกับผู้หญิงคนหนึ่ง 

ท่าทางน่าเกรงขามแต่แฝงด้วยความอ่อนโยน 

เธอสวมชุดที่เป็นวัสดุประหลาดแต่กลับดูคุ้นเคย

วัสดุสีดำ แต่ดูโปร่งใส

เธอกล่าวทักทายด้วยเสียงที่ดังก้องกังวานแต่กลับไพเราะเหมือนบทเพลง

 

KATHIA XUNI CA’ TRIX

จักรพรรดินีองค์ก่อน และเป็นแม่ของโซน่าอีกด้วย

 

ท่ามกลางความสับสนในความรู้สึกต่างๆ นั้น

“เอวา โซเนีย ซูนิ คา ทริกซ์

กลับมาบ้านแล้วเหรอ … ได้พบกันแล้วนะ”

 

โซน่ามองบุคคลที่อยู่เบื้องหน้าด้วยความคิดถึง และตื้นตันใจ เธอพยายามเดินเข้าไปสวมกอด 

แต่ร่างตรงหน้ากลับเลือนออก สิ่งนี้เป็นเพียงภาพที่มองเห็น ไม่สามารถสำผัสโดยตรงได้

 

“ลูกเติบโตขึ้นมาก ลูกรัก

การเดินทางด้วยความรัก กล้าหาญ และอ่อนโยนของลูกจะทำให้เส้นทางยังคงดำเนินต่อไป

อยากไปเดินเล่นกับแม่สักนิดไหมล่ะ ?”

 

โซน่าที่กำลังท่วมท้นไปด้วยความรู้สึก เธอไม่พูดอะไร 

ได้แต่เช็ดน้ำตาของเธอ ก่อนที่จะพยักหน้าหลายครั้ง

 

คาเธียยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะเดินตรงเข้าหาเส้นขอบฟ้า 

คลื่นน้ำที่ไหวอย่างแผ่วเบาบนผืนน้ำ ทำให้โซน่าก้มลงมอง

 

เธอได้พบกับบุคคลที่คุ้นเคยอีกมากมาย เดินไปพร้อมกันกับคาเธีย เหล่าบรรพบุรุษของเธอ

 

โซน่าก้มลงมองเงาที่สะท้อนของตัวเอง 

และได้พบกับโซน่าในรูปแบบผลึกคริสตัลสีฟ้า

ที่กำลังส่องสว่าง 

 

ท่ามกลามความตะลึงอยู่นั้น เสียงหนึ่งก็ดังสะท้อนออกมา

“แม่หนูคนนี้น่ะเหรอ ? ผู้สืบทอดของพวกเรา”

 

โซน่าเงยหน้ามองขึ้นมา มองหาผู้พูดและได้พบกับบุคคลอื่นๆ  มากมายตรงหน้า

แม้เธอจะไม่เคยพบเห็นพวกเขาในอดีต แต่การรับรู้ถึงความทรงจำต่าง ๆ ทำให้เธอรู้ได้ทันที 

ว่าเสียงนี้เป็นของ REGEN XUNI CA’TRIX ยายทวดของเธอ แม้จะดูมีอายุมาก

แต่ก็ยังคงดูน่าเกรงขามและสง่างามดุจดวงดาว

 

“เอวา เรเจน ซูนิ คา ทริกซ์”

“ใช่ค่ะ โซน่าเองค่ะ” 

 

“ชื่อสั้นผิดปกตินะ .. ย่อชื่อเอาเองเหรอ ?”

 

ใช่ค่ะ คนพื้นผู้มีพระคุณได้ตั้งชื่อให้ใหม่

พวกเขาดูแลหนูอย่างดีในระหว่างที่อยู่บนชายฝั่ง

และหนูภูมิใจในชื่อนี้ไม่น้อยไปกว่าชื่อเต็มเลยค่ะ

โซน่าตอบกลับด้วยเสียงที่อ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น

 

“อา.. ข้าเข้าใจล่ะ พวกสมัยใหม่สินะ ..

ไป ๆ ไปเถอะ ไปกับแม่เจ้าโน่น เธอเดินไปไกลแล้ว”

 

โซน่าหันไปและพบว่าแม่ของเธอเดินทางไปไกลมากแล้ว จึงรีบกล่าวลา และวิ่งตามไป

 

“ยุคสมัยใหม่กำลังจะเริ่มขึ้นแล้วสินะ …”

หญิงชราคิดในใจ เธอยิ้มเบาๆ ที่มุมปาก ก่อนที่ร่างจะสลายไป

 

โซน่าวิ่งตามคาเธียมาทันในที่สุด

และทั้งสองหยุดอยู่หน้าตรีศูลที่ลอยอยู่ 

 

EVA … AT’ ARG … ERE’ PIC CA … AIT NE’ REVER

 

เสียงสะท้อนบางอย่างเกิดขึ้นในหัวของโซน่า

โซน่าพยายามจะสื่อสารกลับไป แต่ก็ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

 

“สิ่งนี้ถูกสร้างขึ้นใหม่ และมันจะเป็นของลูกเมื่อพร้อม”

เธอยื่นแขนขึ้นมาด้านหน้า ตรีศูลนั้นก็ลอยเข้ามาหาเธอในทันที

“รู้มั้ย ว่านี่หมายความว่าอย่างไร ?”

 

ทุกสิ่งอยู่ในความเงียบงัน โซน่าตั้งสติของตัวเองอีกครั้ง ก่อนที่จะยื่นมือไปด้านหน้า

 

ET’DEM … SUTI MUS … DA’ EM

 

เสียงในหัวของโซน่าสะท้อนกันไปมา จู่ ๆ ตรีศูลนั้นก็ลอยเข้ามาหาเธอ ทันที 

 

ด้วยความตกใจ เธอไม่สามารถคว้ามันไว้ได้ …

มันตกและจมหายลงไปในผิวน้ำ …

 

โซน่ามองคาเธียด้วยสีหน้าผิดหวังปนเขินเล็กน้อย

 

“เมื่อถึงเวลานั้น ลูกจะสามารถสื่อสารได้เอง ด้วยจังหวะของทุกสิ่งที่รวมเป็นหนึ่ง

ลูกคงมีคำถามมากมาย แต่แม่คงเหลือเวลาไม่มาก

มีหลายสิ่งที่จะต้องจัดการต่อ และหวังว่าลูกจะเข้าใจดี …”

 

“3 ข้อ”

 

“3 ข้อในตอนนี้ที่จะสามารถถามได้” 

คาเธียพูดขึ้น เหล่าบรรพชนมากมายปรากฎขึ้นตรงหน้าของโซน่าอีกครั้ง

 

“ข้อแรก ลูกจะต้องทำอย่างไร ถ้าหากอยากจะฟื้นคืนเมืองและทุกคนให้กลับมาอีกครั้ง ?”

 

เสียงความคิดของโซน่าดังก้องขึ้นไปทั่วบริเวณ

 

“อาห์ แม่หนูนี่ความคิดดังเสียจริง มันง่ายมากเลยล่ะ … ความง่าย … ที่ยากมาก”

เสียงของเรเจนดังขึ้น

 

“ออกจากดินแดนของบรรพชน และใช้พลังทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นจากพวกเราในที่แห่งนี้ จากคริสตัลลาโทรพี  และทุกสิ่งรอบตัว เพื่อฟื้นคืนอาณาจักรของเรา ความทรงจำของทุกคน 

และให้ทุกคนหลุดพ้นจากสภาวะการกลายเป็นคริสตัล

 

มันง่าย ๆ แค่นั้นเลยล่ะ แต่การจะทำมัน … ทำยังไงดีล่ะ ? 

เพราะถ้าเป็นแบบนั้น … แม่หนูก็จะไม่สามารถมายังดินแดนนี้ได้อีก …

แต่ไม่ต้องห่วงนะ ไม่ว่าจะเลือกทางไหน พวกเราก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ 

 

อ้าาา แล้วก็ …  แม่หนูต้องหัดควบคุมความคิดของตัวเองมากขึ้นนะนี่ คิดซะดังเชียว …”

 

โซน่าที่กำลังอึ้งจากการได้ยินความคิดก็พยายามรวบรวมสติอีกครั้ง และถามคำถามต่อหน้าเหล่าบรรพชน

 

“ข้อแรกค่ะ”

“สอง !” เสียงกังวาลของหญิงชราเรเจนดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ ทำให้โซน่าตกใจกว่าเดิม

 

“ขะ … ข้อที่สองค่ะ … ผู้ที่โจมตีเมืองของเราเป็นใครกันคะ ?

ถ้าพวกเขาไม่มาโจมตีพวกเรา เรื่องพวกนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น …” 

 

 “เรื่องนั้นอธิบายยากมากเลยล่ะ … ในโลกแห่งนี้มีอะไรที่เรายังไม่รู้อีกมาก 

บุคคลที่เราไม่รู้จัก และดินแดนอื่น ๆ ที่เราไม่เคยหยั่งถึงได้ … พวกเขาอาจจะมาจากที่อื่น

อาจจะเป็นคนพื้นส่งข่าวให้พวกเขา หรือแม้กระทั่ง พวกเขาสามารถรับรู้สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ได้เอง”

คาเธียพูดพร้อมกับสีหน้าที่ดูกังวลแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

 

“เรื่องนี้ทางพวกเราก็ไม่รู้มากนัก แต่มีบุคคลจากดินแดนอื่น ที่รับรู้ถึงพลังของลาโทรพี และต้องการจะใช้มัน ลูกสามารถหยุดเรื่องราวเหล่านี้ได้ เพียงแค่ลูกต้องตัดสินใจ…”

 

“เอาล่ะ ! ข้อสุดท้ายแล้วนะ …”

โซน่าที่กำลังสับสนกับเรื่องราวใหม่ ๆ มากมาย พยายามเรียบเรียงและเลือกคำถามข้อสุดท้าย

เป็นการใช้เวลาที่ยาวนานมาก …

 

“คำถามสุดท้ายค่ะ…

เรื่องราวทั้งหมดนี่คือความจริงไหมคะ หรือเป็นเพียงความฝันที่เกิดขึ้นในหัวของหนูเท่านั้น …”

คาเธียมองและยิ้มเบา ๆ หลังจากได้ยินคำถาม พลางเดินต่อไปยังเส้นขอบฟ้า 

โซน่าเห็นดังนั้นก็รีบเดินตามไป …

 

“สิ่งที่เกิดขึ้นนี้เป็นความจริง เป็นความจริง

ที่แม้จะไม่สามารถรับรู้ได้ด้วยสัมผัสทางกาย 

แต่ด้วยจังหวะและจิตใจที่เป็นหนึ่ง ลูกจะรับรู้ได้ไม่ยาก

 

และนั่นไม่ได้แปลว่า สิ่งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นในหัวของลูกหรอก”

 

“เอาล่ะ จะเลือกเส้นทางต่อจากนี้อย่างไร แม่เชื่อว่าลูกจะเลือกสิ่งที่ดีและเหมาะสมที่สุด

และจงอย่าเสียใจในเส้นทางที่ได้เลือก เพราะนั่นคือทางที่ดีที่สุดเสมอ”

เหล่าบรรพชนกำลังเดินและหายลับไปยังเส้นขอบฟ้า ผงสีรุ้งปลิวไปทั่วบริเวณ

ก่อนจะหายลับไป คุณยายเรเจนได้ตะโกนเสียงทำนองสุดท้ายออกมา ก่อนจะหายลับไป

“อย่าไว้ใจพวกนกฮูกสีแดง …” 

 

โซน่าที่ได้ยินก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพบว่าเหลือเพียงตัวเองในผืนน้ำที่กว้างใหญ่

ไม่มีใครอยู่ที่นี่อีกต่อไป …

เธอก้มลงมองและพบกับเงาสะท้อนที่เป็นคริสตัลส่งยิ้มมาให้เธอ

 

“สวัสดีโซน่า ฉันคือเสียงสะท้อนของเธอเอง เราอยู่ด้วยกันมาตลอดเวลา

ในที่สุดวันนี้เราก็ได้พบกันเสียที …

 ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

โซน่าร่างคริสตัลลอยขึ้นมาจากผิวน้ำ เธอส่งยิ้มให้โซน่าอย่างเป็นมิตร …

 

“เราทั้งสองสามารถรวมเป็นหนึ่งได้ เราจะช่วยเหลือทุกคน 

ด้วยพลังที่เราทั้งสองสร้างขึ้นใหม่ไปด้วยกัน”

 

เอาล่ะ ถึงเวลาแล้วนะ

จะเลือกใช้พลังของบรรพบุรุษเหล่านั้น หรือใช้พลังใหม่ของเราทั้งสอง

ในการช่วยเหลืออาณาจักรของเราดีล่ะ … ?

 

>> Path of Ancestors : เลือกใช้พลังของเหล่าบรรพบุรุษ

>> Path of Resonance : เลือกใช้พลังที่จะสร้างใหม่กับเสียงสะท้อนของตัวเอง

 

ได้เวลาที่เธอต้องเลือก เส้นทางต่อไปของเธอแล้ว …

ทุกสิ่งทุกอย่างมีการแลกเปลี่ยนเสมอ …

 

…

…

…

 

เอวา !!

สวัสดีคุณผู้อ่าน, มิตรสหาย และเหล่า _______

ผม Psi Drakaz และวันนี้ผมจะมาเน้นย้ำถึงการเลือกเส้นทางในครั้งนี้

//ข้อความนี้จะหายไปหลังจากเส้นทางได้ถูกเลือกแล้ว …

คุณสามารถเลือกเส้นทางได้ ผ่านบัตรโหวตที่จะได้จากสินค้าเซ็ตพิเศษ 

รวมถึงการส่งผลโหวตทั้งในระดับ ชาวเมือง XUNICAP ทหาร XUNI’ CELIM และองรักษ์ XUNI’ CIGER (โซน่าจะเป็นผู้เปิดรับผลโหวตเอง)

 

ไม่ว่าจะเลือกเส้นทางใด เส้นทางนั้นดีเสมอ …

 

แล้วพบกันใหม่